Klik hier om te printen

Jan Hoedeman

Deze bladzijde is gemaakt ter voorbereiding op een boek over 'Schrijvende Veenendalers'. De informatie op deze bladzijde is verre van volledig. Heeft u aanvullingen of verbeteringen? Mailt u die dan naar m.beek@t-mobilethuis.nl. Bij voorbaat dank!

Profiel

Achternaam: Hoedeman
Roepnaam: Jan
Voornaam:
Geboren: 1960
Te: Veenendaal
Pseudoniem(en):
  Jan Hoedeman (20-04-2010)

Werk

Overig non fictie

Veenendaal in de Tweede Wereldoorlog

 

Destrijd om de waarheid op het Binnenhof Willem IV

 

Tijdschriften

Diversen

Prijzen

Opmerkingen

Anderen over Jan Hoedeman

Uit mijn weblog

20 april 2010

De avond met Jan Hoedeman bij Boekhandel van Kooten was heel aardig. Slecht bezocht, dat wel. Er was hooguit een man of vijftien op af gekomen. Veelal bekenden: Jaap en Marjan Pilon (zij zijn vrienden van Hoedeman), Dick Vink, moeder en dochter Vogt, de oud-docent Nederlands van het Ichthus College die deze avonden trouw bezoekt, zijn zoon (ook een docent Nederland), de moeder van Jan Hoedeman (die mij onmiddellijk herkende). Er waren ook Veenendaalse liefhebbers van het Oranjehuis die het boek al gelezen hadden. Zij hadden er veel waardering voor: 'Eindelijk een boek dat zakelijk beschrijft hoe de opleiding tot koning plaatsvindt'. Ze hadden in het boek ook veel dingen gelezen die ze nog niet wisten.
Jan vertelde boeiend over de ontstaansgeschiedenis van het boek, over de bronnen rond de prins en gaf zo een inkijkje in de heel aparte wereld van de 'royaltyjournalistiek'. Grappig was het verhaal dat Pieter van Vollenhove actief ontmoetingen met meisjes organiseerde. Bij één van die gezelschappen was toevallig Maxima ook aanwezig. Zij raakte aan de praat met Willem en vroeg hoe goed hij dat meisje kende. Willem vertelde over Oom Pieter die zulke meisjes voor hem regelde, waarop Maxima naar het meisje keek en zei: 'That uncle must hate you.'
Aan het eind van de avond interviewde ik Hoedeman kort voor mijn boek. Het is spannend om een journalist te interviewen, maar het werd een (van zijn kant) ontspannen gesprek, waarin hij vertelde hoe hij - van een afstandje - de ontwikkelingen in Veenendaal en de voetbaluitslagen volgt. Hij speelde zelf bij DOVO én bij GVVV. Hij wisselde van club, toen zijn oude club zijn vader, die een drankengroothandel had, de drank niet meer liet leveren. Dat is nog eens solidariteit!

25 april 2010

Jaap Pilon maakte afgelopen dinsdag foto's van de lezing van Jan Hoedeman. Hij fotografeerde ook mijn interview en mailt me vanochtend enkele van die foto's. Ik noemde het op 20 april een ontspannen gesprek en dat is aan de foto's ook wel te zien. Ook te zien is het dictafoontje dat ik kocht en dat voor ons op tafel ligt.

Mats Beek interviewt Jan Hoedeman Mats Beek interviewt Jan Hoedeman

 

13 oktober 2013

Ook het schrijven van een persbericht of een column voor lokaal gebruik kan gedoe opleveren. Ik schreef op verzoek van de organisatie van het Cultureel Café een persbericht over het verhaal dat Volkskrantjournalist Jan Hoedeman daar afgelopen woensdag hield. Ik kreeg van de redactie van 'de Rijnpost' te horen dat het een te droge opsomming van zijn leven en zijn werk was: 'Dat hebben we al lang in de krant gehad'. Men wilde meer anekdotes en vragen uit de zaal. Het probleem is dat ik meer mee had zitten schrijven met de feitelijkheden dan met de anekdotes en vragen. Als het voor mezelf geweest was, had ik gedacht: 'bekijk het dan lekker', maar omdat ik het aan een ander had toegezegd, deed ik vandaag toch een nieuwe poging en stuurde dit op:

Jan Hoedeman in Cultureel Café

Volkskrantjournalist Jan Hoedeman is een geboren en getogen Veenendaler (al is hij, als zoveel leeftijdgenoten, geboren in het Julianaziekenhuis – Rhenen). Zijn vader had een drankengroothandel aan de Nieuweweg/Vendelseweg.
Woensdagavond 9 oktober was Jan Hoedeman te gast in het Veenendaals Cultureel Café. Achterin ‘De plantage’ aan de Markt, waar hij uiteraard ook vertelde over zijn Veense ‘wortels’. Hij had zijn verhaal ingedeeld in zes  ‘blokjes’:

Veenendaal – jeugd – journalistiek
Jan Hoedeman kijkt met plezier terug op zijn jeugd in Veenendaal. Hier deed hij ook zijn eerste journalistieke ervaring op. Bij ‘De Vallei’ en bij blaadjes als ‘De Veense’ en ‘De Veenendaalse vrouwenkrant’.

Veenendaal in de Tweede Wereldoorlog
Tijdens zijn studie aan de School voor journalistiek in Utrecht schreef Jan Hoedeman het boek ‘Veenendaal in de Tweede Wereldoorlog’ (verschenen in 1985 en nog altijd te koop bij boekhandel Van Kooten). Voor dit boek deed hij o.a. bronnenonderzoek bij het RIOD, waar hij niet eerder gepubliceerd materiaal tegenkwam, o.a. over de NSB in Veenendaal’. Ook sprak hij met een groep Veense verzetsstrijders, samengesteld uit liberalen en communisten. Een ongewone samenstelling, maar verenigd door de gezamenlijke strijd tegen de bezetter. De overvallen die deze verzetsgroep deed waren altijd buiten Veenendaal.

Verslaggeving Koninklijk huis
Hoedeman vindt dit leuk om te doen. Ook omdat hij in eerste instantie politiek verslaggever is. Hij is daarom voor zijn werk niet afhankelijk van gebeurtenissen in en rond het koninklijk huis.
Hij gaat o.a. regelmatig mee met een staatsbezoek (in zijn woorden: Het theater van staat) en probeert dan door veel met mensen te spreken meer aan de weet te komen dan er uit de officiële berichtgeving komt. Zo hoorde hij tijdens een staatsbezoek aan Rusland van Derk Sauer dat Beatrix tijdens een diner aan Poetin gevraagd heeft of hij minder problemen verwachtte met de net nieuw aangestelde directeur van Gazprom (het Russisch staats-gasbedrijf). Poetin zei dat hij hier tijdens een diner niet over wilde spreken. De avond was voor de cultuur, niet voor de politiek.
Toen Hoedeman deze vraag van Beatrix in de krant meldde, ontkende Sauer dat hij dit tegen hem gezegd had, maar Sauer had het wel degelijk gezegd en zelfs toestemming gegeven om het op te schrijven.

Boek ‘Willem Alexander’
Samen met collega-journalist Remco Meijer schreef Jan Hoedeman het boek ‘Willem Alexander’. Ze hadden van tevoren aan Willem Alexander gevraagd of hij ‘Ja’ wilde zeggen als mensen uit zijn omgeving hem zouden vragen of ze mee moesten werken aan dat boek. Min of meer tot hun eigen verrassing zei Willem Alexander onmiddellijk: ‘Dat is goed’.
Vlak voordat het boek in 2010 gedrukt zou worden, wilde Willem Alexander het verschijnen ervan eigenlijk niet meer hebben. Volgens Hoedeman was Willem Alexander in die periode een half jaar lang ‘goed chagrijnig’  omdat de vakantievilla in Mozambique niet door ging. Het boek lag al bij de drukker en de uitgave ervan ging gewoon door.
Iemand uit het publiek vroeg hem om de opvallendste vondsten die hij deed voor het boek. Hoedeman had in eerste instantie niet veel zin daarop in te gaan. ‘Koop het boek maar’, zei hij, maar daarna kwam hij in gesprek met het publiek op de beroemd geworden zin uit een interview met Willem Alexander en Maxima ‘Hij was een beetje dom’. Aan die zin was volgens Hoedeman niets spontaans. Sterker nog: die zin is uitgebreid gerepeteerd. Het was eerst de bedoeling dat Willem Alexander dat van zichzelf zou zeggen en pas tijdens de repetities werd besloten dat het beter was als Maxima dat over hem zei.

Politieke journalistiek
Hoedeman werkte bij het radioprogamma ‘de Rode Haan’, bij Elsevier en sinds 1994 bij ‘de Volkskrant’. Uit het publiek kwam een vraag over de overstap van het linkse ‘De Rode Haan’ naar het rechtse ‘Elsevier’, maar volgens Hoedeman lagen beide in die tijd politiek gezien veel dichter bij elkaar. Met name Elsevier is tegenwoordig veel rechtser.
Voor Hoedeman ligt de aantrekkelijkheid van dit werk aan de ene kant in het direct volgen van het actuele nieuws, maar aan de andere kant in het afwisselen van de actualiteit met het volgen van bestuurlijke processen en het schrijven van achtergrondartikelen daarover.

Tussen abdicatie en inhuldiging
Vanaf het moment dat Beatrix aankondigde dat ze af ging treden, is er op redactie van een landelijke krant topdrukte. De dag erna moesten er zestien bladzijden ‘Koninklijk huis’ in de krant. Een groot deel daarvan lag uiteraard al klaar (helemaal onverwacht kwam de abdicatie niet).
Hoedeman kwam kort voor de abdicatie iemand van de Rijksvoorlichtingsdienst tegen. Dat was opvallend, want er vond op dat moment een staatsbezoek plaats. Hoedeman vroeg hem waarom hij niet mee was. Het antwoord: ‘mijn adjunct en ik doen dat om de beurt.’ Daar zegt Hoedeman nu van: ‘Toen had ik door moeten vragen, dan had ik een primeur kunnen hebben.’
Kort na de aankondiging van Beatrix’ aftreden belde de uitgever van ‘Willem Alexander’. ‘We maken een nieuwe druk. En snél!’ Het herzien en aanvullen van het boek met de recente periode leverde in korte tijd veel werk op.

Gemeenteraadslid Dylan Lochtenberg vroeg tenslotte aan Hoedeman: Bent u zelf monarchist of republikein? Jan Hoedeman liet blijken veel met politici om te gaan, want hij hield zich ‘keurig’ op de vlakte: Hij is niet echt het één en ook niet echt het ander.

Mats Beek

 

Bronnen o.a.